LASKA HARCERSKA

Ogół harcerzy za mało ceni laskę harcerską, uważając ją za zbyteczną zupełnie część ekwipunku polowego.

Bo i na cóż ona? Można się nią co prawda od psów oganiać, czasem uda się szczura upolować, można zupę w kotle zamieszać (ale nie tą od szczura), można – a to się najczęściej zdarza - po przyjacielsku delikatniej lub czasem energiczniej połaskotać nią druha w przednim rzędzie. Dziwne ale podobnych objawów przyjacielskich pieszczot drużynowy nie rozumiem: mówi on, mówi że laska służyć ma do budowy szałasu, mostu wieży sygnalizacyjnej, że to towarzyszka wypraw harcerskich, której nie godzi się postęponować. Dziesięć lat jestem harcerzem, ale nie wiem, czy dziesięć mostów lub wież z lasek harcerskich pobudowałem. Zresztą drużynowemu dobrze gadać, przecież on z krótką ciupagą chadza na wycieczki. Takie jest na ogół mniemanie u nas wszędzie o zbędności lasek, ale tylko z własnej, naszej winy.

Podobnie bywało z lancami w naszej kawalerii w czasie ostatniej wojny. Lanca, broń nad bronie według sławnej piosenki ułańskiej, jeszcze za czasów świetnej epopei napoleońskiej, dawała polskiej kawalerii zawsze dawała przewagę nad wszelką inną kawalerią. Wspomnijmy tylko sławną „próbę lancy” Juliusza Kossaka, w którym to obrazie przedstawił nasz sławny artysta moment, w którym w oczach Napoleona i całej jego świty jeden ułan polski strąca z koni trzech najtęższych kirasjerów gwardii. A w naszej ostatniej wojnie? Wlekli się nasi poczciwi ułaniska (a w ich liczbie i ja) z tymi tykami, nie wiedząc co z nimi począć. Było to nie wygodne zawadzało na każdym kroku, dobrze, że chociaż proporczyk furkotał wesoło. Nikt nie znał należytego użytku lancy, nie było czasu dostatecznie się w używaniu jej wyćwiczyć; była więc nie użyteczna.

Tak samo laski harcerskie należycie używane i dostatecznie opanowane mogą do czegoś lepszego służyć, jak do wybijania szyb w wagonach podczas jazdy i zagrażania nosom podróżnych. Jak zwykle drużynowy ma słuszność, ceniąc laskę harcerską. Wyobraźcie sobie, jak bez niej nosze można by sporządzić na poczekaniu? A w górach na słabym lodzie, przy improwizowaniu kuchni, jako miara, broń, przyrząd gimnastyczny, wreszcie materiał pionierski, czyż nasza laska jest nieocenioną? Tylko polubić ją, używać gdzie się da, a na pewno zawsze wiernie posłuży.

To powszechne zaniedbanie lasek odbija się też na zewnętrznym ich wyglądzie. Naszej polskiej fantazji, harcerskiej pomysłowości, umiłowania piękna ani śladu tam nie zauważyłem, chociaż setki lasek widziałem. By temu zaradzić Komenda hufca wiejskiego w Książu ogłosiła na dzień 7.01.1925 r. „Konkurs zdobienia lasek harcerskich”. Z przedstawionych do rozstrzygnięcia lasek przyznano nagrody 6 laskom; poza tym rozdano kilka pocztówek pamiątkowych, oraz udzielono 1 pochwalny list za projekt zdobienia lasek nadesłany spoza hufca. Przeważna część lasek była zdobiona orłem polskim, lilijką harcerską, godłami zastępów, epizodami z życia harcerskiego, tropami stylizowanymi okazami z naszej przyrody, geometrycznymi ornamentami, wreszcie autoportretem w drzewie itp. W kilku wypadkach laska była rodzajem dzienniczka: były na niej poza własnymi wymiarami, zakarbowane dnie wycieczek, wypalone daty złożenia Przyrzeczenia  i prób harcerskich oraz innych ważnych wydarzeń, w których uczestniczył właściciel danej laski. A więc wypalajcie, rzeźbcie i malujcie wasze laski, ale pamiętajcie o bajce „o myśliwym i jego łuku” i miejcie przede wszystkim ich użyteczność na względzie.

(nr 1 „Czuj Duch” styczeń 1925 r.)